Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης!

«Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.

O λόγος για τον Θανάση Κλάρα (Λαμία, 27 Αυγούστου 1905 – Μεσούντα, 16 Ιουνίου 1945), που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης. Για πάρα πολλούς είναι ο δικός μας “Τσε Γκεβάρα”. Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να τα βάλει ακόμη και με τους συντρόφους του. Που αγνοούσε την έννοια του κινδύνου, τον φόβο του θανάτου.

Η πορεία προς τον θάνατο

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει ανοιχτά την ηγεσία του ΚΚΕ για προδοσία «Η Συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία. Ένα και ένα κάνουν δυο. Η ηγεσία δεν έκανε λάθη, δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γι’ αυτό το Πολιτικό Γραφείο με επικεφαλής τον Σιάντο πρέπει να περάσουν από στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσία» και τάσσεται υπέρ της συνέχισης της ένοπλης δράσης. Είχε μάλιστα εκπονήσει σχέδιο για την κατάληψη της Αθήνας αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών προτού οι Βρετανοί – και η επίσημη κυβέρνηση – προλάβουν να ελέγξουν την κατάσταση.

Αφού διαχώρισε την θέση του από το ΚΚΕ έκανε αυτό που του υπαγόρευε η επαναστατική του συνείδηση. Μαζί με τον αδελφό του Μπάμπη Κλάρα και τον Ακροναυπλιώτη δημοσιογράφο Τάκη Φίτσιο προχωρούν στην συγκρότηση ενός νέου ΕΑΜ. Του Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας.

Τον Απρίλιο του ’45 η 11η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής θα προχωρήσει στην αποκήρυξη, διαγραφή και απομόνωση του. H απόφαση θα κρατηθεί κρυφή και μόνο δύο μήνες αργότερα θα δημοσιευθεί στον «Ριζοσπάστη» η τελεσίδικη καταδικαστική κρίση του Πολιτικού Γραφείου την ίδια ημέρα που ο Βελουχιώτης έπεφτε νεκρός περικυκλωμένος από τους διώκτες του.. από τις παρακρατικές ομάδες του Βόιδαρου (οπλαρχηγού του Ζέρβα) και του Μόκκα με μέλη πρώην ΕΔΕΣίτες και από τους άνδρες του 118ου Τάγματος Εθνοφυλακής.

Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης ήθελε να πεθάνει. Προαισθανόμενος την κατάληξη, αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια. Η σορός του βρέθηκε από το τάγμα εθνοφυλάκων του Βόιδαρου, μαζί με τη σορό του Τζαβέλα, που επίσης αυτοκτόνησε. Και οι δύο αποκεφαλίζονται από τον καπετάν Δράκο με σουγιά κατ’ εντολήν του Βόιδαρου. Τα κεφάλια τους τοποθετήθηκαν σε έναν ντορβά και παραγεμισμένα με αλάτι τα πήγαν στα Τρίκαλα, όπου τα κρέμασαν σε κοινή θέα από τον φανοστάτη που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία της πόλης.

«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του. H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης. Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ενώ στο βιβλίο του «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων» εξιστορεί ότι τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας. O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: – Θυμάσαι το τέλος του; – Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα. – Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο.

Κι αυτό έκανε!

(Για την ιστορία, το ΚΚΕ αποκατέστησε πολιτικά τον Άρη το 2011 και κομματικά το 2018.. όχι ότι είχε ανάγκη ο Άρης την πολιτική και κομματική αποκατάσταση του από το ΚΚΕ, η ανάγκη ήταν για το ΚΚΕ, για να σταματήσει να απολογείται για αυτή την ντροπή και να εκμεταλλεύεται εσαεί το μύθο του. Εξάλλου είναι ξεκάθαρο ότι μέσω της εργαλειακής χρήσης της Ιστορίας, το συγκεκριμένο κόμμα επιζητεί πολιτικά ερείσματα αλλά και νομιμοποίηση για το μέλλον!!!)

Πληροφορίες από διαδίκτυο…

About Author