Τη λέγανε Μαρία… όπως την Παναγιά!

Ένα παιδί 5 ετών δεν θα πατήσει ποτέ – πλέον – την ελληνική γη.

Ένα παιδί 5 ετών δεν θα παίζει- πλεον- μόνο με σκορπιούς, φίδια και ότι άλλο, τη σκέψη μας και μόνο ανατριχιαζει

Ένα παιδί 5 ετών – πλέον – δεν θα ξανάκλάψει, δεν θα ξανακουστει το γέλιο του, δεν θα ξανάπεσει στην αγκαλιά του Πατέρα.

Ένα παιδί 5 ετών – πλέον – δεν θα μεγαλωσει γελώντας, παίζοντας, πηγαίνοντας σχολείο.

Ένα παιδί 5 ετών – πλέον – δεν θα μάθει την ελληνική αλφαβήτα, δεν θα ματωσουν τα γόνατα του,δεν θα σκιρτησει η καρδιά του δίνοντας κάποτε ένα “πρώτο φιλί” .

Ένα παιδί 5 ετών – πλέον – δεν κατόρθωσε να ζήσει στη χώρα που πρωτοδε το φως και δεν πρόφτασε να βρει μια άλλη χώρα , για να την κάνει χώρα του.

Ένα παιδί 5 ετών – πλέον – δεν καταγράφηκε με κάποιο αριθμό σε ευρωπαϊκή χώρα, δεν στάθηκε σε μια ουρά για να “πιστοποιηθεί” το “είδος” του, δεν απέκτησε ιθαγένεια, υπηκοότητα, πράσινη κάρτα, δεν θα συνυπολογιστεί – πλέον – ποτέ στην ιστορία αυτού του πλανήτη.

Ένα παιδί 5 ετών – πλέον – κείτεται χωρίς ανάσα σε μια άγνωρη όχθη μιας μικρής νησίδας στη μέση ενός ποταμού, 2 χωρών και αμετρητων υπευθύνων, σε μια χώρα μακριά από τα μέρη των παππουδων τους, στα ανατολικά σύνορα της “σπουδαίας” Ευρώπης.

Ένα παιδί 5 ετών, – πλέον – από ένα τσίμπημα σκορπιού, πέρασε στις “μεγάλες και αιώνιες θάλασσες ” και πια, σφιχτά το αγκαλιαζει ο ποταμός Εβρος για να μη βλέπουν αυτοί που στα δύο τους πόδια στέκονται, το τέλος του “αμωμου” της γενιάς τους.

Ένα παιδί 5 ετών, η Μαρία που ίσως και να γιόρταζε σε μια ημέρα, βρίσκεται στην αγκαλιά της Παναγίας, του Αλλάχ ή οποίου αλλού Θεού, γιατί δεν βρέθηκε μια αγκαλιά ανθρώπινη να τη στερξει.

Δεν φέρουμε καμία ευθύνη, αναφώνησε η κυβερνητική φωνή, “η νησίδα, δεν είναι ελληνικο έδαφος”, και το ανερυθριαστο φώτισε την κουκίδα ψηλά και δεξιά στο χάρτη.

40 άνθρωποι, μεταξύ αυτών μικρά παιδιά, έγκυοι, σχεδόν ένα μήνα τώρα βράζουν το ποταμίσιο νερό, τρώνε ότι βρίσκουν πάνω στο νησί και κρατάνε τα άψυχα σώματα των παιδιών – που ‘γίναν άψυχα, από ένα τσίμπημα σκορπιού- για να επιβραδυνουν τη “σήψη” τους μέσα στο ποτάμι, δεν αποτελούν προτεραιότητα για κράτη, συλλογικοτητες, θεσμούς(οι “άλλοι” τους προώθησαν επιτακτικά στο νησί, οι δε “δικοί μας” επικαλούνται “έλλειψη” εδαφικής κυριαρχίας).

Κι αυτό είναι ο κόσμος μας γ@μωτο, στις 14 του Αυγούστου στα 2022….

“Καλή Παναγια”, ακούγεται τούτες τις μέρες στα μέρη που σφύζουν από θέρος, λαχτάρα και μετακινούμενους.

Δεν ξέρω, αν η ανέστια και περιπλανωμενη μητέρα σε ερήμους μ’ενα παιδί στην αγκαλιά, Παναγιά, μας ανταμωνει σε αναμμένα κεριά, ευωδίας λιβάνια και σε μεγάλους σταυρούς, εύχομαι όμως να γιατροπορευει κάθε αναξιοπαθουντα σε μια νησίδα που δεν τη “διεκδικεί” καμία χώρα, να κρατά σφιχτά το χέρι κάθε χάροκαμένης μητέρας και να παίρνει αγκαλιά κάθε παιδί που κείτεται σε τάφους υγρούς.

Συγγνώμη, πρέπει να της ζητάμε της Παναγίας, γι’αυτο που “γίναμε” και με σκυμμένο κεφάλι από οδύνη και συντριβή για την αδιάλειπτη φθορά μας , να προσφεύγουμε στη χάρη της.

Ένα παιδί 5 ετών, η Μαρία – που θα γιόρταζε αύριο και κάθε μέρα-, από τη Συρία πιο λίγοι.

Συγγνώμη Μαρία…

Συγγνώμη καλή Παναγιά…

About Author