Η γελοιότητα ως προσόν.

Η γελοιότητα είναι το μικρότερο πρόβλημά του. Είναι σχεδόν προσόν του.

Ο άνθρωπος έχει γίνει συνώνυμο της παραβίασης της διεθνούς νομιμότητας. Γράφουν τα διεθνή ΜΜΕ για απαγωγές και εξαφανίσεις προσφύγων από ελληνικό έδαφος. Στέλνουν δημοσιογράφους στα σύνορα. Μιλάνε με θύματα. Καταγγέλλουν διεθνείς οργανισμοί. Γίνονται ακροάσεις σε διεθνή όργανα. Παραιτούνται ευρωπαίοι αξιωματούχοι επειδή συνεργούσαν στα εγκλήματά μας. Βγαίνουν ξένοι υπουργοί και αναφέρουν τη χώρα ως παράδειγμα προς αποφυγή. Αυτός, ο πολιτικά υπεύθυνος, πάει σε ξένα fora και λέει ψέματα με ρυθμό πολυβόλου. Για τα πάντα. Χωρίς ντροπή καμιά.

Και στην Ελλάδα γίνεται θέμα γιατί έβαλε τη φάτσα του σε χριστουγεννιάτικες μπάλες.

Είναι επίτευγμα να κάνεις κάτι τόσο γελοίο που ξεπερνάει σε σοκ τη φρίκη.

Η γελοιότητα ως προσόν. ‘Ελεγε ο Ζιντ πως τίποτε δεν είναι τόσο γελοίο όσο η έκφραση ενός ανθρώπου που δέχεται ένα κομπλιμέντο. Σκεφτείτε να ήξερε ο Ζιντ έναν άνθρωπο που βάζει υπαλλήλους να του κρεμάνε κομπλιμέντα σα μπάλες σε ένα δέντρο σε μια σάλα σε ένα υπουργείο. Και μετά ανεβάζει το βίντεο σαν επίσημο υλικό του κυβερνητικού του έργου.

Και μετά το κατεβάζει.

Τον σκέφτομαι να κοιτάει το βίντεο μόνος του στο γραφείο. Ξανά και ξανά. Λούπα.

Η γελοιότητα ως προσόν.

About Author