Γιώργης Καράτζης: Δυό Μανουσάκια
Ο μεγάλος μαντιναδολόγος, στιχουργός, ποιητής κι Αντιστασιακός Αγωνιστής της Κρήτης, από το Μελιδοχώρι Ηρακλείου.
Κάθομαι στην αυλή και βλέπω απέναντί μου διάφορα λουλούδια ν΄αστράφτουν στον ήλιο, και παρά το αφύσικο για την εποχή, νιώθω κάποια αγαλλίαση και σχεδόν ευτυχία.. Πιο πέρα μερικά μανουσάκια σκορπούν την διακριτική τους ομορφιά και μου φέρνουν στο νου μια παλιά γραφή που με συγκίνησε κάποτε, κι αποφασίζω να το κοινοποιήσω. Άλλωστε αν θα μπω μέσα και ανοίξω την τηλεόραση θα σκοτεινιάσει κι ο κόσμος κι η ψυχή μου. Ας ζήσομε λοιπόν έστω μια ψευδαίσθηση χαράς…
ΔΥΟ ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΑ*
Ήτον η μέρα λαμπερή κι όλα στο φως λουσμένα
και στα κανάκια του βοριά του σιγανού δοσμένα.
Όλος ο κόσμος ογρασά, καιρός αποβροχάρης
και στσι καλές του τσι στιγμές ο ντερτιλής Γενάρης.
Μια τέθοιαν ώραν έμελλε κι έτυχε ν’ αντικρύσω
κείνο που μπλιο μου δεν ξεχνώ, όσον καιρό κια ζήσω.
Μέσα στσι πέτρες τσι ξερές, στσ’ αγκάθες και τα χόρτα,
είδα τση πρώτης ομορφιάς ορθάνοιχτη την πόρτα.
Δυό μανουσάκια τρυφερά και μοσκοβολισμένα,
σα να ΄σανε παράμερας ξαργότου φυτρωμένα,
ανάλαφρα σαλεύγανε στο φύσημα τ’ αέρα
τα λυγερά κορμάκια ντως, μια πώδε και μια πέρα,
κι όπως επαιγνιδίζανε με νάζι και με χάρη
γενήκανε στα μάθια μου ερωντικό ζευγάρι.
Κι ήτονε λέει, το’ να ο νιός κι ήτονε τ’ άλλο η κόρη
και με του πόθου τη μαθιά ο γείς τον άλλο εθώρει.
Γλυκά χαϊδολογήματα εδίδανε κι επαίρνα
κι ερωντικά δροσόλογα ο γεις τον άλλο εκέρνα.
Τη μια μια πιτήδειο αγκάλιασμα, την άλλη πέρα-πέρα
κι αφήνανε τη σμίξη ντως στο θέλημα τ’ αέρα
ξέγνοιαστα και χαρούμενα κι εγροίκας τη μιλιά ντως,
κι εσκόρπανε μεθυστική τριγύρω η ευωδιά ντως.
Ω! Θέμου, πόσον έρωντα, πόση βαθιάν αλήθεια,
δυο μανουσάκια ταπεινά κρύβουνε μες στα στήθια
και γονατίζω ομπρός τωνε κι άδολα τα λατρεύγω,
μ’ απου το δάκρυ ‘ναι μπελί πόσο βαθιά ζηλεύγω
*Γ. Κ . Δίλογα 2015
About Author
