Ο Ανθρωπάκος του Βίλχελμ Ράιχ
απόσπασμα από το “Άκου Ανθρωπάκο”

“…Διαφέρεις από τον πραγματικά μεγάλο άνθρωπο σ’ ένα μονάχα σημείο: κάποτε ο μεγάλος υπήρξε μικρός, πολύ μικρός, μα ανάπτυξε μια σπουδαία ικανότητα: έμαθε να ξεχωρίζει που ήταν μικρός, σε σκέψεις και πράξεις. Κάτω από τη πίεση κάποιου έργου προσφιλούς σε αυτόν, μάθαινε ολοένα να διαισθάνεται την απειλή που έφερνε η μικρότητα του και η ασημαντότητα του.
Ο μεγάλος άνθρωπος λοιπόν, ξέρει πότε και σε τί είναι Ανθρωπάκος. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι ασήμαντος και φοβάται να το μάθει. Σκεπάζει τη μικρότητα του και τη στενομυαλιά του με αυταπάτες μεγαλοσύνης και δύναμης που ανήκουν όμως σε άλλους…”.