1968: Η άγρια δολοφονία του Γιώργη Τσαρουχά

Ο Γιώργος Τσαρουχάς γεννήθηκε στα 1912 στην Ανατολική Θράκη. Σε ηλικία 10 χρονών, κατά τη μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, ξεριζώθηκε με την οικογένεια του και εγκαταστάθηκε στο Σιδηρόκαστρο, ο πιτσιρίκας μεγάλωσε και σπούδασε δικηγόρος.

Αργότερα, κατά την ιταλική επίθεση στα 1940, πάει εθελοντής στο μέτωπο, στη συνθηκολόγηση δεν το έβαλε κάτω, εντάχτηκε στην αντίσταση και στο ΕΑΜ και έγινε γραμματέας του ΕΑΜ Ανατολικής Μακεδονίας. Μετά την απελευθέρωση, για να τον ανταμείψουν για τους αγώνες του, τον έκαναν νομάρχη Καβάλας. Όμως ήρθε η Βάρκιζα και η λευκή τρομοκρατία που όποιος δεν ήταν δοσίλογος συλλαμβανόταν… πόσο μάλλον αυτός που ήταν εξέχουσα προσωπικότητα της εθνικής αντίστασης…

Έτσι, τον συλλαμβάνουν το καλοκαίρι του 1945 και τον στέλνουν εξορία στη Γυάρο, στα 1953 τον μεταφέρουν στον Αη Στράτη όπου μένει εξόριστος μέχρι τα 1960, 15 χρόνια εξορία σε άθλιες συνθήκες διότι ήταν πατριώτης και πολέμησε για την πατρίδα, ενάντια στους Γερμανούς, καταδικασμένος, απ’ αυτούς που ΗΤΑΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ!!! Αυτά τα αίσχη έχουν γίνει στην πατρίδα μας φίλε

Όμως δε λύγισε ποτέ, στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 βάζει υποψηφιότητα, (αντί να σιχτιρίσει απ’ τα τόσα που είχε τραβήξει και να αράξει σπίτι του) και εκλέγεται βουλευτής με την ΕΔΑ. Όμως η Φρειδερίκη με τη χωροφυλακή και την αστυνομία της Θεσσαλονίκης, είχε διαφορετική άποψη απ’ αυτή του λαού. Στα 1963 όταν δολοφόνησαν τον Λαμπράκη ήταν και αυτός στο πρόγραμμα του επιτέθηκαν, τον χτύπησαν, τον τραυμάτισαν σοβαρά, αλλά τελικά γλύτωσε. Έτσι φτάσαμε στα 1968. Η χούντα έχει ένα χρόνο στην εξουσία και θέλει να εξαλείψει κάθε εγνωσμένο δημοκράτη. Αλλά και ο Τσαρουχάς είναι τόσο παλικάρι που παρά του ότι έχει δοκιμάσει στο πετσί του τους φασίστες, εκεί, συνεχίζει την αντίσταση

Σα σήμερα, ξεκινά με τέσσερις συντρόφους του ακόμα οδικώς, με οδηγό τον ίδιο, να κατέβουν στην Αθήνα, να συνδεθούν με στελέχη του Πανελλήνιου Αντιδικτατορικού Μετώπου, με εντολή της οργάνωσης του ΚΚΕ Θεσσαλονίκης. Μάλιστα έχουν μαζί τους και ένα έγγραφο που το πιστοποιεί, όμως στα διόδια της Πιερίας τους σταματούν άνθρωποι της ΚΥΠ, τους κατεβάζουν, συλλαμβάνουν τον Τσαρουχά που όμως είχε προλάβει να φάει το χαρτί και τον πάνε στα γραφεία της ΚΥΠ Θεσσαλονίκης.

Εκεί ο καημένος ο Τσαρουχάς περνάει των παθών του τον τάραχο μαστίγωμα, φάλαγγα (του χτυπούσαν τα γυμνά πέλματα – φρικτό βασανιστήριο), του κάνουν ηλεκτροσόκ, τον χτυπούν με ραβδία στο πρόσωπο, τον καίνε, τον χτυπάνε με μπουνιές στα μάτια να πρηστούν να μη βλέπει και όλα ξανά απ’ την αρχή. Κι όμως ο Τσαρουχάς ήταν τέτοιο παλικάρι που δεν έδωσε κανένα όνομα συντρόφου του.

Τελικά, τους έμεινε στα χέρια. Η αστυνομία είπε πως πέθανε από καρδιά, την ώρα μιας τυπικής «εξακρίβωσης στοιχειών», γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης: «…στη διάρκεια της κηδείας απαγόρευσαν να ανοιχτεί το φέρετρο. Όμως, ακριβώς τη στιγμή της ταφής η κόρη του Τσαρουχά, Καίτη, ορμάει, ανοίγει το φέρετρο, και αποκαλύπτεται ένα λιωμένο κεφάλι χωρίς πρόσωπο. Και τα χέρια δεμένα με χειροπέδες! Μέσα στο φέρετρο! Δεν έκαναν τον κόπο ούτε καν να του βγάλουν τις άχρηστες πλέον χειροπέδες. Τέτοια κτηνωδία δεν τη συναντά κανείς ούτε στους Ναζί.

Αυτό που με κάνει να χαρακτηρίζω τη χούντα υποδειγματικά ανθελληνική, είναι τούτη η περιφρόνηση προς το νεκρό σώμα, αυτός ο τρόπος ταφής, αυτές οι χειροπέδες σ’ ένα πτώμα με λιανισμένο κρανίο. Ο ελληνικός πολιτισμός έδειχνε πάντα σεβασμό στους νεκρούς. Δεν θα είχε κανείς την απαίτηση να γνωρίζουν τα κτήνη τον τραγικό μύθο της Αντιγόνης, αλλά, του κερατά, θα έπρεπε να ξέρουν τουλάχιστον τα ταφικά έθιμα της Μάνης, όταν η μάνα του δολοφονημένου από βεντέτα πάει κι ανάβει κερί μπροστά στο φέρετρο του δολοφονηθέντος δολοφόνου.»

ΥΓ. οι αξιωματικοί της αστυνομίας που συνέλαβαν και δολοφόνησαν τον Τσαρουχά, παρασημοφορήθηκαν απ’ τη χούντα…

About Author