Εκλογές 2023: «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» ή πλύση εγκεφάλου;
από τον Γιάννη Γκόλια
Ένα πρωινό του Αυγούστου του 1973, στην πρωτεύουσα της Σουηδίας, τη Στοκχόλμη, ένας κατάδικος που είχε πάρει άδεια από τη φυλακή, ο 26χρονος Γιαν-Ερικ Όλσον, μπουκάρει οπλισμένος σε ένα υποκατάστημα τράπεζας στο κέντρο της πόλης. Πυροβολεί στον αέρα και ουρλιάζει «Το πάρτι μόλις ξεκίνησε».
Η τράπεζα εκείνη την ώρα είναι γεμάτη. 40 υπάλληλοι και αρκετοί πελάτες, πέφτουν όλοι στο πάτωμα. Μετά από διάφορα ο ληστής επιτρέπει να φύγουν σχεδόν όλοι απ’ την τράπεζα εκτός από 4-5 υπαλλήλους που τους κρατάει ομήρους. Ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις με την αστυνομία και ο Όλσον ζητά να του φέρουν τον φίλο και συγκρατούμενο του στο ίδιο κελί Κλαρκ Όλοφσον, να τους δώσουν 700.000 δολάρια σε σουηδικό και ξένο νόμισμα και ένα αυτοκίνητο με γεμάτο το ντεπόζιτο βενζίνη. Η αστυνομία της Σουηδίας υποχωρεί. Απελευθερώνουν τον φίλο του, του δίνουν τα λεφτά και το αμάξι, αλλά δεν τον αφήνουν να πάρει μαζί του τους ομήρους και αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις. Οι δυο ληστές οχυρώνονται στο υπόγειο θησαυροφυλάκιο, στο εσωτερικό της τράπεζας, μαζί με τους ομήρους.
Μέσα σε αυτές τις ώρες οι κατάδικοι με τους ομήρους ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη επαφή, όταν μια όμηρος άρχισε να τρέμει, ο Όλσον της κάλυψε με θαλπωρή τους ώμους με ένα μάλλινο πουλόβερ, ενώ συνεχιζόταν η ομηρία έδιναν κουράγιο και θάρρος οι κατάδικοι στους αιχμαλώτους τους. Μια άλλη όμηρος που ήθελε να μιλήσει τηλεφωνικά με την οικογένεια της και δεν έπιανε γραμμή, της έδωσε κουράγιο λέγοντας της “συνέχισε να προσπαθείς”, μια όμηρος που είχε κλειστοφοβία, της επιτρέψανε να περπατήσει έξω από το θησαυροφυλάκιο δεμένη σε ένα σχοινί 30 μέτρων.
Όλα αυτά έκαναν τους ομήρους να νοιώσουν συμπάθεια για τους κατάδικους και την επόμενη μέρα ήδη είχαν κοινό μέτωπο και θεωρούσαν κοινό εχθρό την αστυνομία, μέχρι και τον Σουηδό πρωθυπουργό ‘Ολοφ Πάλμε, πήρε μια κρατούμενη τηλέφωνο και του είπε:
«Δεν είμαι απελπισμένη.
Δεν μας έχουν κάνει τίποτα.
Αντιθέτως, υπήρξαν πολύ καλοί.
Αλλά, ξέρεις, Όλοφ, αυτό που φοβάμαι είναι ότι η αστυνομία θα επιτεθεί και θα μας προκαλέσει τον θάνατο».
Αργότερα όταν έσφιξαν ακόμα περισσότερο τα πράγματα και οι απαγωγείς απειλούσαν οτι θα πυροβολήσουν τους ομήρους, οι ίδιοι οι όμηροι παρότρυναν ο ένας τον άλλο να δεχτούν μια σφαίρα στο πόδι, προκειμένου να δεχτεί η αστυνομία τα αιτήματα των δραστών. Τελικά, μετά και από άλλα πολλά έκανε ντου η αστυνομία. Οι όμηροι προστάτευσαν με τα σώματα τους, τους δράστες και τελικά συνελήφθησαν οι δράστες χωρίς να τραυματιστεί κανένας. Την άλλη μέρα μια όμηρος ρώτησε έναν ψυχίατρο: «Τι συμβαίνει; Γιατί δεν τους μισώ;», ήταν η ερώτηση κλειδί.
Μέσα σε λίγο καιρό ο Σουηδός ψυχίατρος και εγκληματολόγος, Νιλς Μπέγεροτ, που είχε ασχοληθεί με την υπόθεση, καθιέρωσε τον όρο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» το οποίο έγινε μέρος του λαϊκού λεξιλογίου απ’ τα 1974 και μετά και είναι η ψυχολογική κατάσταση των θυμάτων όταν νιώθουν συμπάθεια για τους θύτες τους.
ΥΓ. Νομίζω ότι ΔΕΝ είναι δόκιμος ο όρος για κομμάτι του ελληνικού λάου που ψήφισε στις εκλογές τον Μητσοτάκη, διότι απλούστατα, δεν ένιωσε, δεν κατάλαβε, δεν είδε ποτέ τον Μητσοτάκη ως θύτη. Αντίθετα, είδε σαν θύτη τον Τσίπρα για τα κακά που του έχει κάνει ο Μητσοτάκης(!!!) άρα θεωρώ ότι μάλλον προς την πλύση εγκεφάλου θα πρέπει να στραφούμε αν θέλουμε να κατανοήσαμε το αποτέλεσμα των εκλογών….