Τον Τσίπρα δεν θα τον αφήσουμε μόνο του. Είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο που διαθέτει η δημοκρατική αριστερά σήμερα στη χώρα μας.
από τον Γιώργο Νικολάου
Την ανάρτησή μου την έκανα μετά από μεγάλη περίσκεψη. Την έγραψα και την έσβησα δέκα φορές. Ζύγισα αν βοηθάει ή αν κάνει κακό στον ΣΥΡΙΖΑ και μετά αποφάσισα. Πάντως δεν γράφτηκε εν θερμώ, ούτε υπό το κράτος του θυμού ή της απογοήτευσης από την ήττα.
Ήξερα επίσης ότι δεν θα αρέσει σε όλους. Με διαφορετικά κίνητρα ο καθένας. Θα υπήρχαν αυτοί που διαφωνούν επί της ουσίας και οι άλλοι που θεωρούν ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Αναρωτιέμαι όμως πότε είναι η κατάλληλη στιγμή.
Στηρίζω και ψηφίζω τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2012, μετακινούμενος από το ΠΑΣΟΚ. Υπήρξα υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας το 2019. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του κόμματος, σύνεδρος στο πρόσφατο συνέδριο μας. Δεν μπορεί κανείς να με κατηγορήσει ότι δεν ξέρω, ότι είμαι απέξω και κάνω κριτική.
Τι είδα όλα αυτά τα χρόνια;
Μία συστηματική προσπάθεια των ταγών του κόμματος του 3% να χειραγωγήσουν κάθε προσπάθεια για διεύρυνση και άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Καμαρίλες και βυζαντινισμοί σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο και αναπαραγωγή μιας παθογένειας, την οποία το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε μια εικοσαετία για να την αποκτήσει.
Μια συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης του Προέδρου, με δηλώσεις, αμφισβήτηση, ακύρωση των επιλογών του, ακόμη και με ευθείες προσβολές για την μόρφωση του και την μη αστική καταγωγή του. Άλλος συνέχαιρε τον Μητσοτάκη για τα μέτρα που έλαβε για τον covid, άλλος δίδασκε αφ’ υψηλού πολιτική δεοντολογία, άλλος ασκούσε κριτική επί παντός επιστητού και όλοι μαζί μας χάρισαν την ελεεινή εικόνα του οργανωμένου και φωνασκούντος, ολοφυρόμενου γκρουπούσκουλου στο πρόσφατο συνέδριο.
Απέναντι σ’ αυτές τις συμπεριφορές, ο Τσίπρας συμπεριφέρθηκε πάντα με αυτοσυγκράτηση, ευγένεια και διάθεση συναίνεσης. Η ευγένεια ωστόσο δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Και αν η στάση του Προέδρου ήταν επιβεβλημένη, δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι δεν πρέπει να βάλουμε το δάκτυλο επί των “τύπων των ήλων”. Όχι τώρα; Πότε λοιπόν; Ποτέ δεν θα είναι κατάλληλη η στιγμή.
Οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν την αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ στην κομματική νομενκλατούρα. Τους άφησαν εκτός Βουλής. Αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα να ανασυγκροτηθούμε δεν χρειάζεται να κρύβουμε τις αιτίες κάτω από το χαλί. Πρέπει να μιλήσουμε και να το κάνουμε τώρα, πριν τις δεύτερες εκλογές. Να αποδείξουμε ότι έχουμε καταλάβει τι συνέβη και ότι υπάρχει η διάθεση επαναφοράς.
Τον Τσίπρα δεν θα τον αφήσουμε μόνο του. Είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο που διαθέτει η δημοκρατική αριστερά σήμερα στη χώρα μας.
Ούτε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, όσο και αν μας στραβοκοιτάζουν οι “θεματοφύλακες της γνήσιας και ανόθευτης Αριστεράς”. Είμαστε εδώ και ετοιμαζόμαστε για νέους αγώνες.
