Μπάμπης Θεολόγης: 30 χρόνια πίσω από τα κάγκελα – Τα σημάδια και οι συμβουλές στους νέους (βίντεο)

Γεννημένος στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Αίγιο, ο Μπάμπης Θεολόγης ξενιτεύτηκε σε μικρή ηλικία αφού αναγκάστηκε να μετακομίσει με την οικογένεια του στη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα στην Αστόρια.

Η δύσκολη κατάσταση που επικρατούσε στην οικογένειά του, η γεμάτη αντιξοότητες ζωή στην Αμερική και η ανεξαρτησία που επιθυμούσε να έχει από μικρός, τον οδήγησαν σε δύσκολα μονοπάτια που τον έβγαλαν σε αδιέξοδο επί 30 ολόκληρα χρόνια.

Ο Μπάμπης έζησε μία ζωή εγκλήματος και ναρκωτικών από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του. Σήμερα είναι 54 ετών, αποφυλακίστηκε τον περασμένο Ιούνιο και μετά από 30 χρόνια σε διαφορετικές φυλακές στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα, εκ των οποίων 7 σε απομόνωση, μοιράζεται την ιστορία του μαζί μας.

 Όπως υποστηρίζει ο ίδιος μέσα από τα βίντεο που ανεβάζει στο κανάλι του στο Youtube (@MpampisTheologis) αλλά και το TikTok (prisoner492), σκοπός του είναι να μιλήσει σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, κυρίως νέα παιδιά για την ζωή στην φυλακή αποτρέποντας τα από την ζωή της παρανομίας, η οποία μπορεί να τους φαίνεται ελκυστική αλλά μόλις περάσουν οι χειροπέδες μετατρέπονται σε εφιάλτη.

«Ήμουν μπερδεμένος, δεν ήξερα τι να κάνω, βγήκα χωρίς χρήματα. Έπειτα από μία εβδομάδα ένιωσα την ελευθερία, την “αγκάλιασα”. Είναι άλλος κόσμος, το μέσα με το έξω, δεν έχει καμία σχέση», ανέφερε αρχικά o Mπάμπης Θεολόγης.

«Είχα ένα σκοπό όταν βγήκα από τη φυλακή, να βοηθήσω τη νεολαία. Προχωράω μόνος μου όσο μπορώ, έχω ένα σκοπό “την νεολαία” που είναι το μέλλον της Ελλάδας. Οι νέοι με αναγνωρίζουν μου λένε “σε ευχαριστούμε που βγάζεις τη ζωή σου για εμάς”», πρόσθεσε.

Όσον αφορά για τη «γεύση» που του άφησαν τα 30 χρόνια στη φυλακή είπε: «Έζησα όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή αλλά βγήκε σε καλό γιατί αυτό που κάνω τώρα, που βοηθάω τη νεολαία, το βλέπω σαν να κάνω κάτι καλό για τη χώρα μου. Εγώ την αγαπούσα τη χώρα μου ακόμα και όταν ήμουν έξω, οι Έλληνες που είμαστε στο εξωτερικό αγαπάμε τη χώρα μας πιο πολύ ακόμα και από αυτούς που μένουν στην Ελλάδα».

«Τόσα χρόνια, μέσα στη φυλακή είχα στο “πλευρό” μου την πρώην γυναίκα μου και την κόρη μου. Όσο ήμουν στη φυλακή τα Σαββατοκύριακα εγώ κρατούσα την μικρή, έπαιζα μαζί της και την τάιζα μέχρι που μπήκα στην απομόνωση», τόνισε.

Μεταξύ άλλων ο Μπάμπης αναφέρθηκε και στα επτά χρόνια που πέρασε στην απομόνωση: «Όταν ήμουν στην απομόνωση έπαιρνα καθημερινά γράμματα από την οικογένεια μου, τα γράμματα αυτά περνούσαν έλεγχο από την ασφάλεια η οποία έπαιζε παιχνίδια μαζί μου και μου έκρυβε τα γράμματα για δύο εβδομάδες. Ένιωσα το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσα να ζήσω, ανησυχούσα, νόμιζα ότι κάτι τους συμβαίνει. Μου έκαναν ψυχολογικό πόλεμο. Μόλις καταλάβεις ότι παίζουν παιχνίδια μαζί σου, παίζεις και εσύ μαζί τους. Ήταν πολλές φορές που επειδή δεν μου έδιναν τα γράμματά μου τούς έριχνα μπινελίκια και εκείνοι περνούσαν σε αντίποινα “λούζοντας” με με τεράστιες ποσότητες από σπρέι πιπεριού. Με χτυπούσαν και με τραβούσαν με κάμερες».

«Είμαι κερδισμένος επειδή έζησα και επειδή το μυαλό μου άνοιξε, μπορώ να διαβάσω τον άλλο, αυτά σε μαθαίνουν οι κρατούμενοι εκεί», υπογράμμισε.

«Ξεκίνησα με τα ναρκωτικά γιατί ήθελα να τα δοκιμάσω, από μαγκιά και επειδή μπαίνεις σε αυτό το τρυπάκι. Έχω να τα ακουμπήσω 28 χρόνια. Όταν ήμουν 10 χρονών, έμπλεξα με τσιγάρα, κορίτσια, δεν μου άρεσε το σχολείο. Δεν είχα καμία ελπίδα. Από 12 χρονών ήθελα να δουλέψω και να βγάλω χρήματα, ο πατέρας μου έπαιζε χαρτιά, χτυπούσε τη μητέρα μου, πολλές φορές δεν είχαμε φαγητό στο σπίτι. Με κατηγορούσαν στο σπίτι για πράγματα που δεν έκανα. Σαν παιδί είχα μία ζωή που με κατηγορούσαν, όσο με κατηγορούσαν τόσο ξέφευγα. Δούλευα και μου έπαιρνε τα χρήματα ο πατέρας μου για να πάει να παίξει», είπε για τα παιδικά του χρόνια.

Και πρόσθεσε: «Είμαι το δεύτερο παιδί στην οικογένεια, είμαστε σύνολο τρία παιδιά. Τα αδέρφια μου άντεξαν, ήταν σκληρά παιδιά. Όσο ήμουν στη φυλακή η μάνα μου ήρθε μία φορά και ο ένας αδερφός μου άλλη μία. Έχω γονείς και αδέρφια αλλά παράλληλα και δεν έχω».

Όσον αφορά το σενάριο της απόδρασης ανέφερε: «Προσπάθησα να αποδράσω δύο φορές, την μία με ελικόπτερο και με ρουφιάνεψαν με πήγαν στην απομόνωση και την άλλη ήταν μέσα στο σκουπίδια, είχα σκεφτεί να αποδράσω με σακούλες σκουπιδιών αλλά δεν το έκανα γιατί σκέφτηκα ποιος θα ήταν απ’ έξω να με πάρει και μπλεχτεί σε όλο αυτό. Εκεί πήρα την απόφαση ότι πρέπει να βγάλω όλη την ποινή μου, γιατί δεν θα μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου ποτέ».

«Δούλευα στις φυλακές και αυτό με έσωσε, είχα ενέργεια, αφού είδα πώς λειτουργεί η φυλακή, έβγαλα λεφτά αγόρασα τέσσερις νταλίκες, έβγαλα χρήματα αλλά ο σκοπός δεν ήταν να βγάλω χρήματα για να επιβιώσω έξω, ο σκοπός ήταν να ασχολούμαι με κάτι για να βγάλω τα χρόνια της ποινής», είπε.

«Υπάρχει αίμα εκεί μέσα, έβλεπα όνειρα πως κάποιος μπήκε στο κελί, πρέπει να προσέχεις γιατί όταν μπλέξεις δεν ξεμπλέκεις. Πρέπει πάντα να βλέπεις με τα αυτιά σου! Η φυλακή σε μαθαίνει πράγματα που αν τα χρησιμοποιήσεις μπορείς να κάνεις την κοινωνία άνω-κάτω», περιέγραψε.

«Το πρώτο βράδυ ήταν πολύ δύσκολο, δεν κοιμήθηκα καθόλου. Την πρώτη φορά που μπαίνεις μέσα λες “θα φάω ισόβια”», ανέφερε.

«Οι φυλακές της ΗΠΑ είναι το Νο1 industry, οι φυλακές φέρνουν περισσότερα εισοδήματα στη χώρα από ό,τι ο τουρισμός, πρόκειται ένα σύστημα business. Στη φυλακή των ΗΠΑ είσαι ένα νούμερο, δεν έχεις ονοματεπώνυμο, δεν τους ενδιαφέρει. Στην Ελλάδα έχεις ένα όνομα αλλά και αυτό δεν μετράει σε τίποτα», είπε χαριτολογώντας.

Όσον αφορά τους «νόμους της φυλακής» υπογράμμισε: «Στις ελληνικές φυλακές σέβονται μόνο τα δυνατά κεφάλια, στους υπόλοιπους κρατούμενους μιλάνε όπως θέλουν, τους εκμεταλλεύονται. Στην Αμερική υπάρχει σεβασμός».

Περιγράφοντας το πιο ακραίο σκηνικό που έχει δει είπε: «Είδα έναν να χτυπάει άλλον στο κεφάλι με ένα ρόπαλο, να έχει πεθάνει ο άνθρωπος, να έχει σπάσει το κεφάλι του σε κομμάτια και να συνεχίζει να τον χτυπάει».

«Ένα άλλο σκηνικό που είδα ήταν όταν κάποια στιγμή ήμασταν στην αίθουσα φαγητού των φυλακών, περιμέναμε να πάρουμε το φαγητό μας και ξαφνικά ένας πνίγει έναν άλλο κρατούμενο τραβώντας τον με ένα σκοινί από το κάγκελο, η ουρά περπατούσε ευθεία σαν να μην συνέβαινε τίποτα, δεν κοίταξε κανείς».

Κάνοντας τον απολογισμό για τα 30 χρόνια φυλακής ο Μπάμπης ανέφερε ότι: «”Σημάδια” μου άφησε η φυλακή, αναμνήσεις, τα θυμάμαι όλα».

Τώρα πια, όπως ο ίδιος ανέφερε, θέλει να σταθεί στο πλευρό της νέας γενιάς: «Θέλω να μιλάω με την νεολαία και τους γονείς. Τα παιδιά μού ζητάνε συμβουλές, κάποια είναι σε συμμορίες και θέλουν να ξεφύγουν».

Τέλος για το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην Αμερική ο Μπάμπης είπε: «Δεν θα ήθελα να επιστρέψω ποτέ στην Αμερική, την αγαπάω την Ελλάδα μου, την αγάπησα από μικρό παιδί, από 17 χρονών και πάνω έζησα στις φυλακές, τι να πάω να δω στην Αμερική; Την αγαπάω τη χώρα μου. Έχουμε μία δυνατή χώρα».

About Author