Περί Ευρωεκλογών και άλλων… δαιμονίων

1) Η προεδρική πανωλεθρία στη Γαλλία και η ανακήρυξη εκλογών με την Γαλλική Ακροδεξιά στο 37%, και με μεγάλη διαφορά από το κόμμα του Προέδρου αφήνει ανεξίτηλο σημάδι στις Ευρωεκλογές.

Το ίδιο και η 2η θέση του AFD, της Γερμανικής “Σοβαρής Χρυσής Αυγής”, που “το συζητάει” ότι “υπήρχαν καλοί και κακοί SS”.

Ο Μακρόν πούλησε την ΚεντροΑριστερά σαν Φάουστ, για δύο προεδρικές θητείες και πληρώνει τους τόκους σήμερα, είτε κλείνει το μάτι για μια Ειρηνική Συγκατοίκηση με τη Λεπέν, φτάνει να έχει την καρέκλα.

Αηδιαστικός ο θεατρικός ενθουσιασμός άνευ λόγου και ουσίας της αποτυχημένης και όχι μόνο Φοντερλαιν.

2) Στην Ελλάδα είχαμε τρείς ζώνες αποτελεσμάτων, σε σχέση με τη 2η θέση, αναιμική θέση σε κάθε περίπτωση:

• Στη Αττική και την Ρούμελη 2η θέση ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ
• Σε Πελοπόννησο και Κρήτη στη 2η θέση το ΠΑΣΟΚ
• Στην Μακεδονία 2η θέση η Ελληνική Λύση

Κάποι@ γελάγανε με την ανάγκη ανασύνθεσης του χώρου της Κυβερνώσας (Κεντρο)Αριστεράς και ψάχνανε να πανηγυρίσουν για οριακές διαφορές, είτε υπέρ του ΠΑΣΟΚ, είτε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Σαν να λέμε “το δικό μας μίνι μάρκετ έχει άδεια να πουλάει εφημερίδες, το δικό σας έχει και για τσιγάρα;”. Τόσο τσουρούτικες προοπτικές.

3) Επομένως επείγει η ανασύνθεση του Προοδευτικού Χώρου χθες. Υπάρχει το Δυναμικό, υπάρχουν οι Ιδέες, οι Προτάσεις, οι Αξίες.

Φτάνει να “ξεκουραστούν” ένθεν κακείθεν όλα εκείνα τα γνωστά τοξικά στοιχεία που δηλητηριάζουν την μάντρα του ζητουμένου ενιαίου αδιάσπαστου προοδευτικού φορέα που κοιτάει στο μέλλον και αποφεύγει τις απομιμήσεις, τις καρικατούρες, τις περσόνες που ξεκατινιάζονται αντί να προτείνουν νομοθεσίες και λύσεις.

Και επίσης αν κάποι@ διαφωνούν με ένα πρόσωπο που έχει εκλεγεί, θα μπορούσαν να εξακολουθούσαν να δουλέψουν μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στα μεγάλα κόμματα με ρίζες στην κοινωνία μια Α Τάση περιμένει να ξανάρθει η σειρά της δεν σηκώνεται να φύγει με 11 έδρες, όταν πρέπει να ξαναστηθεί ο χώρος και τώρα να παίζει αριθμητικά πίστα ανταγωνισμού με Μέρα 25, Λοβέρδο κλπ. Τα διαζύγια στην Αριστερά, σε αντίθεση με τη Δεξιά, διαλύουν την Οικογένεια, ενώ στα διαζύγια της Δεξιάς οι οικογενειακοί δεσμοί διατηρούνται.

4) Φυσικά η αποχή 60% είναι μήνυμα για όλο το ελληνικό πολιτικό φάσμα.

Και μην ξεχνάμε αυτό που είδαμε αλλά και επισημάναμε το τελευταίο διάστημα.

Κέντρο Αθήνας, στάσεις λεωφορείων, αφίσες Λατινοπούλου σε διαστάσεις Κοινοβουλευτικού Κόμματος. Που σημαίνει χαρτζηλίκι χοντρό σε μια λογική συγκοινωνούντων δοχείων.

5) Δεν θα συμφωνούσα με τον σπουδαίο Γεράσιμο Μοσχονά ότι ψηφοφόροι της ΝΔ και των ακροδεξιών κομμάτων κοιτάνε ο ένας την πλάτη του άλλου.

Σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές είναι χέρι χέρι προ του “εχθρού” (δηλαδή των Δημοκρατικών Προοδευτικών Δυνάμεων).

Ο ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΨΗΦΙΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΚΑΤΙ.

Φ.Τ

About Author