“Δύο Σιωπές, Μια Κραυγή: Μνήμη και Ευθύνη”

Podemos Newsroom

Γράφει ο Γιάννης Χανιωτάκης

ΑΠΟΨΕΙΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ – ΙΣΤΟΡΙΕΣ – Stories – “Εξέγερση του Δεκέμβρη 2008”

Η 6η Δεκεμβρίου είναι μια μέρα που ηχούν δυνατά δύο σιωπές. Η μία ανήκει στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, ένα 15χρονο παιδί που το 2008 έπεσε νεκρό από τη σφαίρα ενός αστυνομικού, κάνοντας τη νεολαία μιας ολόκληρης χώρας να ξεσπάσει σε μια κραυγή που ακόμα αντηχεί. Η άλλη, πιο παλιά, αλλά εξίσου βαριά, είναι η σιωπή που άφησε πίσω του ο Παύλος Σιδηρόπουλος, όταν το 1990 έφυγε από τη ζωή. Δύο θάνατοι, τόσο διαφορετικοί αλλά συνδεδεμένοι, στην ίδια ημερομηνία. Δύο σύμβολα μιας Ελλάδας που παλεύει με την οργή, την απώλεια και την ανάγκη να βρει δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ο Αλέξανδρος ήταν ένα παιδί. Ένας έφηβος που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, να ονειρευτεί, να ζήσει. Η σφαίρα που διαπέρασε το σώμα του, το βράδυ εκείνο στα Εξάρχεια, δεν σκότωσε μόνο τον ίδιο. Σημάδεψε μια γενιά, μια κοινωνία που είδε κατάματα την αλήθεια της αστυνομικής βίας και της κρατικής αυθαιρεσίας. Η δολοφονία του ήταν μια τραγική υπενθύμιση ότι η εξουσία, όταν δεν ελέγχεται, μπορεί να γίνει φονική. Και η οργή που ξέσπασε μετά τον θάνατό του δεν ήταν απλώς η οργή για το χαμό ενός παιδιού, αλλά για όλα όσα εκπροσωπούσε η σιωπή του: την καταπίεση, την αδικία, τη βία που συχνά κρύβεται κάτω από την επιφάνεια.

Την ίδια μέρα, δεκαοκτώ χρόνια νωρίτερα, η Ελλάδα αποχαιρετούσε έναν άλλο Αλέξανδρο: τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον πρίγκιπα της ελληνικής ροκ. Ο Παύλος ήταν μια φωνή ελευθερίας, μια φωνή που δεν φοβόταν να καταδείξει την υποκρισία της κοινωνίας, να μιλήσει για τα σκοτάδια της ψυχής, για την καταπίεση και την αναζήτηση νοήματος. Έφυγε νικημένος από τους δικούς του δαίμονες, αλλά άφησε πίσω του μια κληρονομιά που ακόμα εμπνέει όσους παλεύουν να ζήσουν ελεύθερα, να πουν την αλήθεια τους, να αντισταθούν.

Και οι δύο Αλέξανδροι, με διαφορετικούς τρόπους, μας καλούν να αναμετρηθούμε με το παρόν μας. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έγινε σύμβολο της νεολαίας που δεν αντέχει να βλέπει το μέλλον της να πυροβολείται. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, με τη μουσική του, μας υπενθύμισε ότι η τέχνη μπορεί να γίνει επανάσταση, ότι η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί, ακόμη κι αν πονάει.

Η 6η Δεκεμβρίου είναι μια μέρα μνήμης, αλλά και ευθύνης. Ευθύνης να θυμόμαστε τον Αλέξανδρο, όχι μόνο ως ένα θύμα, αλλά ως μια υπενθύμιση ότι καμία ζωή δεν πρέπει να χαθεί από την αυθαιρεσία της εξουσίας. Να ακούμε τον Παύλο, όχι μόνο ως καλλιτέχνη, αλλά ως φωνή μιας αλήθειας που συνεχίζει να μας καλεί να αντισταθούμε, να παλέψουμε, να ζήσουμε.

Σε κάθε δρόμο, σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε στίχο που ψιθυρίζουμε στις δύσκολες στιγμές, ο Αλέξανδρος και ο Παύλος είναι εκεί. Μας θυμίζουν ότι η ελευθερία και η δικαιοσύνη δεν είναι δεδομένες. Πρέπει να τις διεκδικούμε, κάθε μέρα, με θάρρος, με αγάπη, με αλήθεια…

“Και να που ήρθαν οι καιροί που έχει σβήσει το κερί στην καταιγίδα… Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”…

ΥΓ. Με συγχωρείτε για την επίκαιρη παράφραση των στίχων.

About Author