“Απόψεις… με Άποψη” – Στο μυαλό μου είναι αλλιώς η επανάσταση κι οι ήρωες της

Podemos Newsroom

ΕΛΛΑΔΑ – ΚΡΗΤΗ – ΑΠΟΨΕΙΣ – 25η ΜΑΡΤΙΟΥ

Γράφει η Στέλλα Ξ. Καρτάκη

“Απόψεις… με Άποψη”

Δε ξέρω τι ορίζουν τα βιβλία κι οι ιστορικοί με τον όρο επανάσταση. Κουραστηκα πια με τόσες λέξεις αραδιασμενες, με παραγράφους και ημερομηνίες. Στο μυαλό μου είναι αλλιώς η επανάσταση κι οι ήρωες της.

Είναι τα παιδιά που παλεύουν για το μεροκάματο με δυό και τρεις δουλειές. Είναι οι γυναίκες που δε στέκονται στιγμή φροντίζοντας τους δικούς και τους ξένους. Είναι οι άντρες που τιμούν και σέβονται.

Είναι ένα πιάτο φαγητό πού μοιράζεται στα δυό με αγάπη. Είναι όσοι τρέχουν στις πορείες και τους αγώνες γιατί διεκδικούν τα δικαιώματα όλων μας, σε ένα κόσμο που τα έχει καταπατήσει.

Είναι όσοι προσφέρουν από το υστέρημά τους. Όχι οι πλούσιοι με την επίδειξη μα οι φτωχοί με το μοίρασμα των λιγοστων τους.

Είναι η γερόντισσα που θα σε φιλέψει.

Είναι οι άντρες στο καφενείο που θα σε καλέσουν σιμά τους και δε θα σε ρωτήσουν από που ‘σαι, μα ήντα κάνεις.

Είναι τα παιδιά στο σχολείο που θα παίξουν με το ξενάκι που ήρθε από μακριά.

Είναι ο βοσκός που θα σου ανοίξει την πόρτα στο σπιτικό του δίχως να τον νοιάζει από που βαστάς. Είναι ο καθαριστής του δρόμου πρωί πρωί, που θα σου πει καλημέρα, χωρίς ίσως, να του πεις εσύ.

Η επανάσταση είναι το φίλεμα. Το περισσευούμενο που λένε στα χωριά, μα φτάνει για όλους. Είναι το αγκάλιασμα στον ξένο. Το χάδι στο μωρό που βρέθηκε στη βάρκα γεμάτο ανθρώπους που ελπίζουν να δουν τον ήλιο.

Η επανάσταση είναι το δικαίωμα στην παιδεία. Το νερό. Η υγεία για όλους. Η εξάλειψη κάθε μορφής βίας και φόβου. Η ελευθερία στα προσωπικά πιστεύω. Ο σεβασμός στη διαφορετικοτητα. Η επανάσταση είναι η αγάπη. Η φροντίδα. Η αλληλεγγύη. Η καλοσύνη. Όλα αυτά δίχως γιατί. Δίχως αυτό το αναθεματισμενο: να πάνε στις πατρίδες τους. Πατρίδα είναι η γη. Η γη που την τιμάς με όλα τα παραπάνω.

Κι αν μου λες για επαναστάτες το 2025, θαρρώ πως ξερω μερικούς: εκείνους που ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους στον ξένο. Τον άγνωστο. Από πάντα. Για πάντα. Που λέει: φιλέψτε τον μωρέ. Τον πατέρα μου. Τον δικό μου πατέρα. Που μου ‘μαθε την ισότητα και το μοίρασμα.

Μα ξέρω κι εκείνους που δε ληποτάχτησαν στιγμή. Που σηκώνουν το κεφάλι. Που παλεύουν. Που διεκδικούν. Που αγκαλιάζουν. Που πολεμούν. Που συντρέχουν. Που συναισθάνονται. Που αγαπούν. Που καλωσορίζουν. Που συμπαραστέκονται. Αυτούς τους επαναστάτες ξέρω εγώ. Που δε το βάζουν κάτω. Οχι για κείνους. Οχι για εμάς.

Για εσένα που σκύβεις το κεφάλι σα ραγιας.

Χρονια πολλά για τη μέρα.

Χρονια πολλά πληγωμένη μου Ελλάδα.

*

*

About Author