Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ, ΟΥΤΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΜΕΡΙΚΩΝ…Πράξη και αποτέλεσμα έχει ανάγκη η κοινωνία

ΤΟ ΚΟΜΜΑ δεν είναι μια επετηρίδα για να λειτουργεί με προνομιακά δικαιώματα. Γι’ αυτό κι ο Τσίπρας ξεχώρισε. Γι’ αυτό έγινε ένα διεθνές όνομα, και σημείο αναφοράς.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ αυτή η αριστερά που τρομάζει, και ωρύεται με κάθε νέο πρόσωπο; Ποια είναι αυτή η αριστερά που έσκαβε το λάκκο του Τσίπρα, για να έρθει να καθίσει στην πολυθρόνα που άφησε πίσω του, κι όχι στα καρεκλάκια του 3% που εκπροσωπεί;

ΠΟΙΑ είναι αυτή που θεωρεί ιδιοκτησία της τη δημοκρατική παράταξη, και δικό της προνόμιο το εκλέγεσθαι;

Εξ ορισμού, δεν μπορεί να είναι αυτή η προοδευτική αριστερά. Μπορεί να είναι η αριστερά του περασμένου αιώνα, αλλά όχι αυτού που διανύουμε. Η αριστερά του 3% που είχε την απαίτηση να κάνει κουμάντο στο 36% του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, και να επιβάλλει θεωρίες του Γκράμσι.

ΟΣΟ ο Αλέξης Τσίπρας, ο πραγματικός ηγέτης της αριστεράς-κεντροαριστεράς, δεν ξεκαθαρίζει τη στάση του για το μέλλον (ή μήπως το κάνει έμμεσα…) τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα.

Ποιο θα είναι αυτό το μέλλον; Και δε μιλάμε για το μέλλον της συγκεκριμένης ομάδας, αλλά του Ελληνικού λαού.

ΠΟΛΛΟΙ, λογικά σκεπτόμενοι, ελπίζουν σε κάτι καινούργιο που θα ΣΑΡΩΣΕΙ αγκυλώσεις και νοοτροπίες του παρελθόντος, και θα σημάνει έναν γενικό ξεσηκωμό της σοσιαλιστικής κεντροαριστεράς. Ποιος, όμως, μπορεί να το εγγυηθεί αυτό πέραν του Τσίπρα;

ΣΙΓΟΥΡΑ, δε μπορεί να είναι κάποιος , που τον υπονόμευσε, με παλιές θεωρητικές και έωλες συνταγές, που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν, αλλά άνθισε μέσα από έριδες.

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ, που βλέπει την πολιτική πρακτικά, σαν εφαρμοσμένη επιστήμη, κι όχι σαν μια πειραματική θεωρία.

Ο κόσμος κουράστηκε, απηύδησε με όσα άκουγε επί χρόνια, και συνεχίζει να ακούει.

Δυστυχώς, η αριστερά, προ Τσίπρα, πότε δεν μπόρεσε να πλησιάσει την εξουσία, παρά αρκείτο με αυταρέσκεια σε συνθήματα υψηλής πολιτικής κουλτούρας…, ενώ ο κόσμος υπέφερε. Σε ωραιοποιημένο λόγο άνευ ουσίας. Λόγο δυσνόητο κάποιες φορές κι από τους ίδιους.

ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ, όποιος εμφανιζόταν ικανός να καταρρίψει τα τείχη της ναρκισσιστικής τους ενδοστρέφειας, ήταν εχθρός και επικίνδυνος για τη δική τους πολιτική επιβίωση.

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια με ομάδες και φράξιες εναντίον του Τσίπρα, ο οποίος τους χάλασε τη βιτρίνα…

Η μία τον εγκατέλειψε πριν ξεκινήσει ο δραματικός μαραθώνιος της χώρας το 2015, και η άλλη, εντός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ όσο κυβερνούσε, ροκάνιζε την καρέκλα του.

ΒΕΒΑΙΑ, αν ήθελε ο Τσίπρας μπορούσε να απαλλαγεί από αυτούς, ειδικά τα τελευταία χρόνια που δεν ήταν κυβέρνηση, αλλά, ΔΕΝ ήθελε. Έβαζε ψηλά τη “συντροφικότητα”, που δεν έβαζαν εκείνοι, και προτίμησε να φύγει ο ίδιος…

ΤΙ σκέφτεται, δε μπορούμε να ξέρουμε, αλλά όσο δεν το κάνει (φανερά τουλάχιστον…), θα πρέπει να δούμε ποιος είναι ικανός πλέον, χωρίς βαρίδια στο σάκο του, να οδηγήσει το καραβάνι…

ΚΙ ΕΚΕΙ που, όντως, δύσκολα θα εμφανιζόταν κάποιος, ήρθε ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ και τάραξε τα νερά.

Ένας νέος πετυχημένος επιστήμονας και επιχειρηματίας, αυτοδημιούργητος, με γλώσσα κατανοητή, και κοφτερή όσο κι η αλήθεια.

Συνδυάζει τις ιδεολογικές αρχές της δημοκρατικής αριστεράς περί ελευθερίας, δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, με τα σύγχρονα δεδομένα της οικονομικής ανάπτυξης.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ κοινωνία έχει ανάγκη από ΠΡΑΞΗ ΚΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Και με βάση τα όσα έχει ήδη πετύχει ο ίδιος, τα διαθέτει και τα δύο.

About Author