Ελπίδα και φως από έναν θάνατο
γράφει η Χριστίνα Παπασταθοπούλου
Ενα ερώτημα έχει φωλιάσει και τριβελίζει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Πώς γίνεται ένας θάνατος, μια απώλεια και μάλιστα ενός νέου, δυνατού, σπουδαίου, όμορφου ανθρώπου, εκτός από το αρχικό σοκ της είδησης, τη λύπη και τον θυμό στη συνέχεια, να σε κατακλύζει με πρωτόγνωρα συναισθήματα, άγνωστα για τέτοια τραγικά περιστατικά. Με αγάπη για κάποιον που δεν γνώριζες προσωπικά, σεβασμό, θαυμασμό, εκτίμηση, ελπίδα, που εν τέλει όλα αυτά γίνονται φως, τούτες τις σκοτεινές μέρες που βιώνουμε, ανάσα στην τοξικότητα της εποχής, λιακάδα στην καταχνιά που μας έχει σκεπάσει.
Τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, τον ψηλό αυτό άνθρωπο, στο σώμα και στην ψυχή, τον έμαθα ως αθλητή, άκουσα τη σπαρακτική κραυγή του στο Σίδνεϊ το 2000 «μαμά, έσπασε, έσπασε, μαμά», τον είδα να μπαίνει αγέρωχος και περήφανος, κρατώντας την ελληνική σημαία στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2012 στο Λονδίνο, τον βίωσα ως αναπληρωτή εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, με τις πάντα προσεγμένες και αξιοπρεπείς παρεμβάσεις του, τον παρακολούθησα μέσα από τις συνεντεύξεις του. Ακόμα θυμάμαι την απάντηση που έδωσε σε ερώτηση που του έκαναν αν θα ήθελε τα παιδιά του να γίνουν αθλητές. «Θα ήμουν υπερήφανος αν “φορέσουν” τα μετάλλια της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Αυτά είναι τα σημαντικότερα μετάλλια της ζωής, τα άλλα είναι απλώς ύλη» είχε πει.
Ομως την ημέρα του θανάτου του, συνειδητοποίησα για ποιον ακριβώς επρόκειτο, διαβάζοντας εκείνη τη συγκλονιστική αποχαιρετιστήρια ανάρτησή του. «Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου» έγραψε, και συγκλόνισε εκατομμύρια Ελληνες.
Να λοιπόν που ένας θάνατος μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, μπορεί να σου προσφέρει μαθήματα ζωής, μπορεί να σου υπενθυμίσει τη σημασία των λέξεων ιδανικά και πρότυπα.
About Author
